Verwondering

Binnenkort komt mijn tweede boek uit met de naam: Gustaafs erfenis.
Daar hoort een verhaal bij.
Het is een tijd geleden dat ik mijn belevenissen op mijn blog zette. De inspiratie ontbrak. Hoe langer de pauze werd tussen het laatste verhaal en een nieuw verhaal, hoe moeilijker het werd, de inkt droogde op, mijn vingers schoten in een kramp en ik had geen oog en oor voor de verhalen die zich aandienden.

Als ik aan een nieuw boek begin kom ik ook zo mijn rariteiten tegen. Starend naar het onbeschreven witte vlak, dat er om schreeuwt om beschreven te worden, is daar dat stemmetje. Bij elk woord, elke zin staat die innerlijke stem klaar om commentaar te leveren.

Bij herschrijven van de tekst heb ik daar geen last van.
Dit is het proces waar ik het meest van geniet, ik kleur de tekst in met een pracht aan kleuren, ik kan spontaan in mijn handen klappen, om een woord, een zin die uit mijn hoofd omhoog is komen borrelen.
In deze fase giet ik de beelden in woorden, kleed de personages aan, ik laat ze iets anders zeggen, een andere weg inslaan of laat ze in het niets verdwijnen.
Het is als het componeren van een muziekstuk. In plaats van een G toch maar een Gis op die plek want dat klinkt net iets beter.

Laatst vroeg iemand aan me.
‘Waar ben jij dankbaar voor?’
Ik twijfelde geen moment.
‘Dat ik me kan blijven verwonderen.’
‘Waarover dan?’
‘Over mijn leven en het leven van anderen.’

Door deze verwondering ben ik gaan schrijven.
Uit een eindeloze nieuwsgierigheid naar het leven van een ander en van mezelf.

Ik heb een leven lang aan verhalen.
Gustaafs erfenis is één van die verhalen en is na de boekpresentatie te verkrijgen op mijn blog.