Lidy

Haar afbeelding heeft van tien mei tot zes juni op een billboard bij het muziektheater gehangen. Lidy samen met haar oppashond Dexter een labrador.

Het is een project van Stichting Oopoeh (oma’s en opa’s passen op een huisdier) en de dierenbescherming. Het portretteert oudere Amsterdammers met hun oppashond: Deze `dierbare Amsterdammers` maken een vitaal deel uit van onze mooie, diverse en roerige stad, wordt er in het bijgeleverde boekje geschreven. Negen topfotografen hebben deze Amsterdammers met hun oppashond in het spotlight gezet. De opening van de expositie is tien mei.

Vijftien jaar geleden hebben Lidy en ik elkaar ontmoet in het Vondelpark, onze honden speelden met elkaar. Jacob een Jack Russel en Rickie van een onbekend ras. Lidy is een opvallende verschijning, een prachtige vrouw. Ze draagt kleurige kleding, lange rokken of wijde broeken van een fluweelachtige stof en opvallende schoenen of laarsjes, die nooit zullen slijten. Ze zal nooit zonder hoed naar buiten gaan. Regent het, dan heeft ze een balletjes regencape en rode laarsjes aan. Nu, zoveel jaren later, onze honden dood, maar onze vriendschap is gebleven. Ik heb geen hond meer genomen en Lidy is oppas geworden, een labrador, één van de liefste, zachtaardigste honden die ik ken.

Ik ken Lidy niet in haar volle lengte, is ze kleiner, groter misschien? Ik zal het nooit weten. Nu komt ze tot mijn middel en moet ik me voorover buigen om haar een zoen te geven. Toch lijkt het alsof ze naast me loopt, misschien omdat bij Lidy altijd alles zo gewoon lijkt. Ze verplaatst zich door het Vonderpark in een rolstoel, zoeft met haar Ferrari door de lange lanen, laat haar motor ronken en neemt in een rap tempo de bolle bruggetjes en bestormt de modderige paden. Ze laat zich nooit weerhouden door het weer. Als Dexter bij haar is wordt hij altijd twee keer op een dag uitgebreid uitgelaten in het Vondelpark.

Op haar dertigste kreeg Lidy de diagnose MS. Vijftien jaar later werden haar benen vervangen door een rolstoel en een aantal jaren later moest ze verhuizen naar een aangepaste woning. Ook haar rolstoel werd vervangen, eentje waarmee ze alle kanten op kan. Als een lift kan ze hem bedienen naar boven en beneden, handig als ze ergens niet bij kan. Als ze naar de tandarts gaat neemt ze haar eigen stoel mee, ze kan hem op een ligstand zetten, hoe makkelijk is dat.

Ik bewonder Lidy om haar veerkracht, om na elke tegenslag door te gaan en iets van het leven te maken. In die vijftien jaar dat ik haar ken heeft ze lange periodes doorgebracht in ziekenhuizen, revalidatiecentra en verpleeghuizen. Op het randje van het bestaan. Ze kwam er altijd weer bovenop om weer een stuk in te leveren van haar onafhankelijkheid om verder te leven, want dit wil ze graag.

Achter op haar rolstoel staat in gele letters de woorden `recycling Ferrari` geschreven.
Dat is Lidy.