Schrijven

`Wat doe jij eigenlijk?` werd mij laatst gevraagd. Ik ben voor de eerste keer op vrijdagochtend aangeschoven voor het koffie-uurtje na de meditatie. Ik ken deze mensen alleen in alle stilte dus zo’n vraag had ik niet verwacht. Ik kijk naar de vrouw, die me verwachtingsvol aankijkt.
`Uhhh, ik schrijf,` ik betrap me erop dat mijn stem iets onvast  klinkt.
`Goh, wat leuk, maar wat doe je voor werk?`

Ik heb er aan moeten wennen mezelf schrijver te noemen. Wanneer kan ik schrijven mijn werk noemen vroeg ik me af. Moet ik daarvoor eerst gepubliceerd hebben. Maar als je ervoor kies om in alle anonimiteit te schrijven, ben je dan geen schrijver, is het dan geen werk?
Ik hoorde laatst iemand zeggen: `Ik schrijf om het schrijven zelf.`
Wat hij zei spreekt me aan en past ook bij mij, met één verschil dat hij niet gelezen wil worden.

Ik wil wel gelezen worden. Het manuscript van mijn eerste jeugdboek ligt te wachten in de la om uitgegeven te worden. Ik hecht er waarde aan dat dit boek door de doelgroep wordt gelezen. Mijn tweede jeugdboek is in wording en natuurlijk mijn blog waar ik mijn verhalen op kwijt kan en die met plezier gelezen worden.

Ik ben een schrijver. Omdat ik kijk met de ogen van een schrijver, ik speel met de taal, boetseer de zinnen tot een goed eindresultaat. Ik ben een schrijver omdat ik me door de stemmen in mijn hoofd laat verassen, ze laat bewegen, ze de ruimte geef te praten met elkaar zodat er een dialoog ontstaat. Ik mijn vingers op het toetsenbord laat bewegen, zodat eruit het niets iets kan ontstaan. Ik ben een schrijver omdat ik er gelukkig van wordt.

`Mijn belangrijkste werk is schrijven,` zeg ik tegen de vrouw.
`Heb je al gepubliceerd.`
`Dat gaat gebeuren.`
`Laat hé!`
`Wat bedoel je?`
`Debuteren op jouw leeftijd.`

Wat doe jij eigenlijk?
Ik ben schrijver, of het nu wel of niet gezien wordt als werk, dat is voor mij van ondergeschikt belang. Belangrijk is om te geloven dat ik een schrijver ben, en dat ben ik zolang ik schrijf.