Schaamte

In mijn puberjaren hoefde er maar iemand naar me te kijken of te wijzen en het schaamrood tekende mijn gezicht. Nu ik ouder ben  overkomt het me niet zo vaak, dat ik geen woord uit kan brengen, de schaamte van mijn teentje tot mijn kruin voelbaar is en mijn gezicht van kleur verschiet. Maar onverwacht duikt dat oude gevoel weer de kop op omdat een kassière van de Lidl mij confronteerde met mijn asociale gedrag.

Ik heb over het algemeen geen moeite met wachten, kan geduldig op de lift wachten, als het wat langer duurt, of voor een stoplicht dat maar niet op groen springt, of de Schellingwouderbrug die net open gaat als ik aan kom fietsen. Ook in een lange rij bij de supermarkt pak ik mijn Zen-momentje. Behalve…

…ik kan geen centimeter geduld opbrengen voor mensen die in een traag tempo de boodschappen op de band leggen, daarna hun boodschappen langzaam in hun tas doen. Pas als de kassière het bedrag noemt, drie zakken doorzoeken naar de pinpas om er vervolgens achter te komen dat het saldo ontbreekt en er contant betaald moet worden. Als het wagentje dan ook nog vergeten is, is mijn irritatie tot grote hoogte gestegen.

Dit staat namelijk lijnrecht tegenover de manier waarop ik mijn boodschappen afreken. Mijn boodschappen leg ik op de band, goed aansluitend aan de boodschappen van de klant voor mij, het boodschappenbalkje voor en achter mag niet ontbreken. Als mijn boodschappen gescand zijn leg ik ze terug in het karretje om ze later in de tas te doen. Met mijn pinpas in de aanslag kan ik direct afrekenen. Ik ben de snelste en meest kassière- vriendelijke klant, althans dat denk ik. Tegen mij kunnen ze nooit zeggen dat ik geen rekening hou met anderen. Ik ben een braaf meisje. Behalve…

De man voor me in de rij doet precies het tegenovergestelde. Hij is niet alleen traag maar hij gaat ook in discussie met de kassière over de hoeveelheid rollen vuilniszakken die ze heeft aangeslagen. De man snauwde naar haar:
‘Wat moet ik nu met zoveel rollen?’
De kassière bleef vriendelijk.
Toen het pin-moment aanbrak lukte het niet dus moest hij contant betalen. Na het betalen liet hij het supermarktwagentje staan zodat ik er niet door kon.
‘Neem je wagentje mee,’ snauwde ik hem toe.
De man mompelde een verontschuldiging en rolde het karretje naar zich toe, ik was snel en ramde mijn kar tegen zijn achterbeen, waarop hij ‘au’ zei.
Ik was te ver gegaan.
De vrouw achter de kassa keek me verbaasd aan en zei:
‘Goedemiddag mevrouw, wat doet u nu boos, deze meneer heeft gewoon meer tijd nodig?’
De grond zakte onder mijn voeten weg en het bloed steeg onder mijn mondkapje tot grote hoogte, leve mijn bescherming, en ik mompelde iets van een sorry. Mijn schaamte vierde hoogtij.

Fietsend over de Amsterdamse brug richting Zeeburgereiland dacht ik na over wat me zojuist was overkomen. De vrouw achter de kassa had mij betrapt en daar stond ik met een rode kop me te schamen over mijn ongeduld en oordeel over de man, die het gewoon even anders deed dan ik. Door haar opmerking kwam mijn oordeel bloot te liggen en glipte mijn schaamte ertussendoor.
Leer mij mijn schaamte kennen.