Opgesloten

Loutje, mijn kleinzoon komt een nachtje logeren. Ik heb het kampeerbedje omgeruild voor een kinderbedje, gekocht bij de kringloop.
‘De deur moet nog teruggeplaatst,’ zeg ik tegen mijn zoon.
‘Dat is zo gebeurd,’ zegt hij.
Loutje loopt rond en kijkt wat zijn vader aan het doen is. De drie pinnetjes moeten boven het gaatje geplaatst worden en er dan tegelijkertijd inglijden. Zo’n zware deur in balans houden kost even wat moeite. Na een paar pogingen lukt het, de deur glijdt naar beneden, maakt een draaiende beweging en valt in het slot, zonder de deurknop.
We schieten tegelijkertijd in de lach.
‘Hij is dichtgevallen,’ zeg ik.
‘Ja, wat stom,’ zegt mijn zoon.

Loutje scharrelt rond, er is genoeg te spelen, hij heeft het kooktoestelletje tevoorschijn gehaald.
Ondertussen probeert mijn zoon het slot van de deur, met een houten mesje van het kooksetje open te maken. Het mesje breekt al snel af. Hij gaat op zoek naar een ander voorwerp, een pen, een vorkje van een tuinsetje, maar niets werkt.

Het begint warm te worden in het kamertje, ik doe het raam open en kijk naar buiten, de buren zitten niet op het balkon, ook op het pad langs het water zie ik geen bekende lopen. Ik roep de buurman die geen gehoor geeft, bellen kunnen we niet we hebben allebei onze mobiel in de woonkamer liggen.

Het raampje boven de deur kan de oplossing zijn. Mijn zoon staat op een stoel en probeert het raampje los te maken. Ik zie het al voor me hoe hij met zijn grote lichaam door het kleine raampje kruipt en halverwege blijft steken.
Loutje scharrelt ondertussen vrolijk rond.
Het raampje weet van geen wijken. De linker kant van de deur wordt onder handen genomen, hij probeert de pinnetjes uit de gaatjes te rammen, het lawaai dat hij veroorzaakt is onze redding.
Als ik naar buiten kijk, staat mijn benedenbuurman op het balkon hij is op het lawaai afgekomen.

‘Help buurman, we zitten opgesloten, de buurvrouw van de achtste etage heeft mijn sleutel, kunt u haar bellen?’ Nog geen tien minuten later zijn we bevrijd, met de deurknop van een andere deur, heeft mijn buurvrouw de deur kunnen openen.

Het is een week later, Loutje speelt met het kooksetje en pakt de houder waarvan het houten mesje ontbreekt. Pratend in zijn eigen taaltje loopt hij naar de deur van de werkkamer, waar we opgesloten zaten. In het gat van de deur zit nu de deurknop, Loutje drukt de houder ertegenaan ondertussen vrolijk doorbabbelend.
Kijken is leren en hij heeft het goed gezien en onthouden.