Verbaal geweld

Bij de kruising aan het begin van de Amsterdamse brug die richting het Zeeburgereiland gaat is het altijd uitkijken als ik van de Zeeburgerdijk kom. Als het licht op groen staat zorg ik ervoor dat ik aan de linker kant rij zodat ik met een sierlijke bocht over de tramrails de Amsterdamse brug op zwaai, daarvoor moet ik uitkijken of er geen auto’s richting Het Flevoparkbad rijden, wat zelden gebeurt. Behalve die dag, een oudere man wordt bijna aangereden.

Nog geen twee minuten later wordt de man staande gehouden door de bestuurder. Deze gaat voor de fietser staan en plaatst het wiel van de fiets tussen zijn benen. Hij komt zo dichtbij het gezicht van de man dat de neuzen maar een paar centimeters van elkaar verwijderd zijn. Ik fiets op dat moment voorbij en blijf staan net als andere mensen, we vormen een groepje rond de twee mannen. De dreiging is voelbaar en de zenuwen gieren door mijn lichaam maar ik blijf staan, waarom weet ik niet precies, ik zou de man nooit kunnen beschermen maar ik wil hem niet alleen laten.

‘Ben jij wel goed bij je hoofd,’ schreeuwt de automobilist.
De man deinst achteruit, zijn neusvleugels trillen.
‘Je bent een oudere man en dan flik je me dit, waar zit jouw verstand.’
De man zegt niets, zijn wangen bibberen.
‘Zeg sorry, ik wil dat je je excuses maakt.’
De man lijkt in shock, er komt geen woord over zijn lippen.
‘Ik weet dat als ik je nu klappen geef, ik degene ben die opgepakt wordt, dus dat doe ik niet, ik heb me leren beheersen maar je begrijpt toch wel dat je hier klappen voor verdient.’
De oudere man knikt.
‘Komt het er nog van? Je hebt een fout gemaakt dan zeg je sorry, dat heb ik ook moeten leren, dus verlang ik het ook van jou, schaam je, dat je op jouw leeftijd niet eens sorry kan zeggen.’
‘Sorry,’ zegt de man met trillende stem.
‘En zul je mij nooit meer in de weg zitten?’
‘Ik…’
‘Wat zeg je?’
‘Nee,’
‘Ik snap niet dat iemand op jouw leeftijd zulke domme dingen doet.’

Er verschijnt een vrouw in het midden van de kring en trekt de man aan zijn arm, zonder nog iets te zeggen loopt hij met haar mee. Er gaat een zucht van verlichting door de groep mensen.
‘Gaat het,’ vraag ik aan de man.
‘Ik zat wel fout hoor,’ zeg hij.
‘Fiets maar snel verder,’ is het advies van een andere fietser.
En dat doet hij, hij gaat er als een speer van door.
De groep mensen verspreidt zich verschillende kanten op, ik fiets op mijn gemakje de Amsterdamse brug over. Door de trappende beweging word ik rustiger.

Ik moet denken aan het incident van gisteren op de Schellingwoude brug, toen werd ik uitgescholden omdat ik belde om de voetgangers te waarschuwen dat ik er aankwam, het was goed bedoeld maar verkeerd begrepen, of toen ik op een rotonde reed en een automobilist voor me moest stoppen en me vanuit zijn raampje uitschold ‘rij door, tyfushoer’. Trillend reed ik verder.

Schelden doet echt wel zeer.