Sisi

Voor het appartement dat ik huur op Kreta ligt verspreid over de buitenruimte een tapijt van kunstgras, de regenbuien hebben het groen doen verbleken. Het tapijt loopt langs een muurtje en is rond een boom gedrapeerd, zijn wortels duwen de bedekking omhoog, als zijnde een niet gewenste indringer. In de tuin aan de andere kant van het muurtje woekert het onkruid er tierig op los, zijn de struiken uitgegroeid tot bossen en staan de potten met planten verspreid over de tuin en terras.

Rond negen uur in de ochtend komt de zon om de hoek kijken en zink ik neer in één van de plastic stoelen en lees. Voor tien uur is het stil, hoor ik enkel het getjilp van de vogels en zie ik de bergen voor me gehuld in mist. Rond tien uur trekt de mist op en wordt Sisi wakker. De stilte wordt verbroken door, hameren, boren en het gehuil van een schuurmachine. Boven op een gebouw in wording, staan mannen en klinkt het drillen van een boor. De Griekse muziek schalt uit een transistor en is alleen te horen als de andere apparaten zwijgen.
Sisi maakt zich op voor het zomerseizoen.

Ik wen aan de geluiden en kijk op als er een ander geluid doorheen breekt. Het lijkt alsof ik midden in een Western terecht ben gekomen waar paarden over de prairie draven. Binnen enkele seconde komen schapen en geiten de tuin van de buren binnen draven, geen plekje blijft onbezet. Ze doen zich te goed aan al het lekkers, sommige geiten pikken het terras mee en knabbelen aan de planten in de potten die voor het huis staan.

Rond het middaguur loop ik naar het bakkertje op de hoek en drink daar een koffie latte en luister naar radio één. Daarna wandel ik langs de zee, die met geweld tegen de rotsen slaat, ik ben de enige bezoeker. Als ik op de terugweg door de lege straten loop, stil en mysterieus, moet ik opnieuw denken aan een Western. Soms bezoek ik een restaurant en eet ik een Griekse salade. Het restaurant is enkel bezet door mannen met snorren die samen rond de tafel het spel Backgammon spelen en raki drinken.

Het appartement en ik kunnen het niet vinden met elkaar, de ruimte voelt beklemmend. Ik ben een ongenode gast, een ongewenste bezoeker, het is een gevoel waar ik me niet overheen kan zetten.
Elke dag word ik geconfronteerd met het onvermogen tot schrijven. Starend naar de eerste voorzichtige woorden die op het beeldscherm verschijnen, wachtend op iets van betekenis. Ik ben hoopvol opzoek naar de stem in mijn hoofd die mij de woorden influistert. Die prachtige zin die naar boven komt borrelen of dat ene woord wat perfect past tussen de andere.
Het is er niet.

Het raakt een ‘gemis’ in mij, dus komt al het andere ‘gemis’ naar boven. Ik mis mijn vriendinnen, mijn katten, te kunnen zeggen in ‘mijn taal’ dat het even niet gaat. Ik mis…mijn huis, die me als gegoten zit, waar ik mee kan lezen en schrijven.
Het alleen-zijn kruipt onder mijn huid, het jeukt.
Help…ik wil naar huis.

Op negentien februari is het ‘schone maandag’, een Grieks Orthodox Christelijk feest. Ik krijg een uitnodiging van een Nederlandse vrouw om dit samen met haar en haar vriendinnen te vieren. Zij woont een dorp verderop en is mijn contactpersoon, mocht er iets zijn met het appartement. Bij de haven zijn lange tafels opgesteld waaraan mensen zitten te eten en drinken, muziek schalt uit de boxen. Ik eet de heerlijkste Griekse gerechten, drink wijn en praat mijn eigen taal. Bruisend van energie loop ik terug naar het appartement.

Zodra ik terug ben begin ik met opruimen, er liggen ‘te veel’ ongebruikte spullen in een ‘te kleine’ ruimte. Ik zet alle spullen die ik niet gebruik in of op kasten, zet lampen, stoelen, keukengerei op een plek die voor mij goed voelt. De ruimte die eerst zo zwaar op me drukte lijkt lucht te krijgen.
Ik open mijn laptop en schrijf tot het buiten donker wordt en ik de lamp aansteek die op precies de goede plek staat.