Lidl

‘Wat zullen we vanavond eten,’ roept een mannenstem door supermarkt Lidl aan de Soerabajastraat. Ik sta bij de groenteafdeling de bloemkool te bekijken en kijk op. Iets verder staat een man van midden in de veertig, in een korte, khaki broek, poloshirt en witte sportsokken in sandalen. In zijn handen een samengesteld pakket. Bij de Lidl zijn verschillende pakketten te koop: tomaten-en groentesoep, curry madras en kruidige couscous. Mijn favoriete is curry madras, maar ik koop het niet vaak omdat er veel toegevoegde suiker in de curry en kokosmelk zit.

Zijn voorkeur gaat ook uit naar de curry madras, hij bekijkt het van alle kanten.
‘Niet zo’n pakket, daar zit te veel troep in,’ zegt de vrouw die naast hem is komen staan, ze is gekleed in een wijde jurk die tot de enkels reikt, daaronder is duidelijk een bollig buikje te zien. Haar voeten, onbedekt, zijn gestoken in dezelfde sandalen. Ook haar stem is niet bescheiden te noemen.
‘Er zit veel groente in, bloemkool, paprika, een tomaat en een citroen,’ zegt de man.
‘Lijkt mij wel oké!’ zegt hij er nog een toontje harder achter aan als ze niet direct reageert.
‘Het gaat om het zakjes curry wat er bij zit en de kokosmelk, die zitten vol suikers.’
Ze heeft er verstand van.
‘Ach dat kan toch wel een keer, misschien eet Lisa dan ook normaal mee.’
‘Lisa eet niet en al helemaal geen producten met suiker, Henk,’ zijn naam spreekt ze langgerekt uit met een vleugje irritatie.
Hij staat nog steeds met het pakket in zijn hand.
‘We kunnen het toch proberen,’ zegt hij zijn stemgeluid is iets gedaald.
‘Je denkt nog steeds dat ze zomaar gaat eten, hé?’ zegt de vrouw, terwijl in een rap tempo van allerlei groente in het supermarktwagentje legt.
‘Je snapt er ook niets van, er is wel wat anders aan de hand met haar,’ gaat ze verder als hij niet reageert.
Hij kijkt in het karretje.
‘Die bloemkool, paprika en tomaten hoeven we niet,’ zegt hij en haalt ze uit het supermarktwagentje terwijl hij het pakket erin legt.
‘Ga je nu toch zo’n pakket nemen?’ ze kijkt hem woedend aan.
‘Doe niet zo moeilijk, gewoon om te proberen.’
Ze lijkt zich plotseling bewust van ogen die op haar gericht zijn, kijkt om zich heen, even ontmoeten onze blik elkaar.
Oké, het is al goed,’ zegt ze nu zachter en loopt richting de broodafdeling.
‘Neem wat van die kleine flesjes water mee,’ roept hij haar na. Ze draait zich om:
‘Is dit niet heel slecht voor het milieu?’
Hij reageert niet.

Ik ben klaar met boodschappen doen en beweeg me richting de kassa. Even heb ik nog staan twijfelen, met een pakket curry madras in mijn handen en besloten het niet te kopen. Ook het echtpaar is klaar en ze sluiten zich aan in de rij naast me.

Ik denk na over hun gesprek. Gek is het wel dat ik in zo’n korte tijd dingen van deze mensen en hun dochter weet die ze waarschijnlijk nooit zomaar zullen vertellen aan familie of vrienden, laat staan aan vreemde mensen die hun dagelijkse boodschappen doen. En toch ben ik en de andere supermarktgebruikers op de hoogte gebracht van de perikelen rond hun dochter, Lisa.
Ik denk nu, dat hun een dochter Lisa anorexia nervosa heeft en dat haar vader denkt dat dit op te lossen is met een pakket curry madras van de Lidl. Maar het is mijn waarneming en of dit de werkelijkheid is, zal ik nooit weten.

De man haalt uit het schap bij de kassa, een zak gemengde noten en legt het op de band.
‘Noten, daar houd je toch niet van?’ zegt de vrouw.
‘Lisa was er vroeger gek op,’ zegt hij.
‘Vroeger is niet nu, Henk,’ zucht de vrouw.
‘Je hebt gelijk, Trees.’
Met een breed gebaar legt hij het zakje noten terug

Als ik ze niet veel later de winkel uitlopen, hij het supermarktwagentje voor zich uitduwend, legt ze haar arm rond zijn middel en zie ik hoe ze even haar hoofd tegen zijn bovenarm vlijt.
Het is zomaar een gebaar, maar toch.