Wachten(I)

Ik wacht, wacht en wacht.
Wachten is een oefening in geduld en vertrouwen.

Het leven heeft me getraind in het wachten.
Het wachten op een examenuitslag, een uitslag van een onderzoek in het ziekenhuis of het wachten op die gedroomde baan. Het wachten op een geliefde die maar niet kan besluiten of hij wel of niet door wilde gaan met de relatie. Te vaak heb ik moeten wachten op een trein of bus die maar niet kwam, door een ongeluk, of een sprong voor de trein. Er zijn zoveel verschillende wachtmomenten geweest.

Op het wachten heb ik weinig invloed, ik bent overgeleverd aan de ander die het wachten voor mij oplost. Wel kan ik het wachten opgeven, door weg te gaan, iets af te blazen of zelf een punt te zetten achter een relatie. Ik loop dan wel de oplossing mis  dat het wachten in zich meedraagt en mijn wachten wordt nooit beloond.
Ik wacht.

Wachten. Ik heb ooit een vriend gehad die altijd een kwartier te laat kwam, altijd dat ene kwartier te laat.
Toen we een kwartier later afspraken, kwam hij weer dat ene kwartier te laat. Later begreep ik het, hij wilde gewoon dat ik dat ene kwartier op hem wachtte, een kwartier langer zijn aandacht had, een kwartier langer naar hem verlangde.

Wachten. Ik wacht al `te lang` op de uitslag of ik wel of niet in aanmerking kom voor een woning aan het Buiten-IJ.
Een unieke plek aan het water.

In het begin was ik er van overtuigd dat er snel een bericht kwam. Toen het `te lang` duurde ben ik op zoek gegaan naar de rede van het lange wachten. Zodra ik dit wist begon het wachten opnieuw, met het verschil dat ik meer geduld en vertrouwen had. Totdat het geduld weer was opgebrand en het wachten weer begon en ik opnieuw op zoek ging naar een antwoord wat me gerust kon stellen.
Nu, na drie weken wachten- het lijkt ineens zo kort- is er een soort van rust over me gekomen en het besef dat ik niets anders kan dan berusten in het wachten en het vertrouwen hebben dat het goed komt.

Wordt vervolgd…even wachten nog.