Castel de Vide

Castel de Vide is een middeleeuws vestingstadje in Portugal, dichtbij Spanje grens. Als je het stadje lopend bezoekt, zie je vanuit de verte de witte huisjes met de rode daken, alsof ze in de bergen getekend zijn. Op de top van de berg ligt een kasteel, uit de veertiende eeuw, bovenop reikt een gele vlag. De meeste huizen zijn ingelijst met randen van okergeel. Als  voetganger betreed je het stadje via een bruggetje, de straten zijn bedekt met kinderkopjes.

Ik moet denken aan mijn stad Amsterdam als ik de eerste keer over de kopjes loop. Tussen de Nieuwezijds Voorburgwal en de Damstraat is de rijweg bestraat met kinderkopjes. Elke keer als ik er overheen fiets, wat lijkt op een kermisattractie, vraag ik me af waarom ze de rijbaan zo moesten betegelen, als ik een te zachte band heb ben ik blij als ik de eindstreep haal.

Hier maken de stenen het klimmen en dalen makkelijker. Om in het stadje te bereiken moet ik vijfennegentig traptreden beklimmen om uit te komen op een plein met kerk, winkels en een fontein. Ik ga op een bank zitten tegenover het standbeeld van Koning Pedro V.  Het steen voelt koud aan mijn billen.

Weer duikt Amsterdam op in mijn gedachten. Ik kom er niet onderuit dat ik mijn stad af en toe mis. Ik mis de trappende beweging van het fietsen, de Amsterdamse brug die ik altijd over moet om in de stad te komen, het weidse uitzicht over het Amsterdam- Rijnkanaal.
Als ik plaats neem op de bank van steen en ik kan niet achterover leunen, verlang ik naar de bankjes in Amsterdam die verspreid staan over de de hele stad, zij hebben wel een leuning. Je kunt er overal neerstrijken en als de zon schijnt wordt daar ook rijkelijk gebruik van gemaakt. Hier zit niemand op de bankjes van steen maar schijnt wel elke dag de zon.

Niet veel later zit ik op het terras van een café met uitzicht op de bergen en denk aan een uitspraak die ik regelmatig hoor van de overwinteraars op de camping.
`Daar doen we het allemaal voor.`
Het is me wel duidelijk dat het te maken heeft met de zon die elke dag schijnt maar, wat ze daar dan allemaal voor gedaan hebben,  is me niet duidelijk.

Ik heb vijf kwartier gelopen, een rondje om de berg, om na vijfennegentig traptrede uit te komen op dit terras in de zon, met uitzicht op de bergen, met een bakkie koffie en een tosti. Daar heb ik het allemaal voor gedaan.