Liefde

Het loopt tegen het einde van de winter, de lente hangt al in de lucht. Met de trein naar Beverwijk en na ruim twintig minuten op de fiets kom ik aan in mijn lievelingsdorp aan de kust, Wijk aan Zee. Het dorp heeft twee kerktorens, één supermarkt en op het Julianaplein, twee snackbars, één pizzeria en één Chinees Indisch restaurant. Aan de rand van het dorpje ligt hotel café restaurant Sonnevanck. Het is een statig gebouw met brede trap naar de ingang, het heeft iets uitnodigend. Links daarvan ligt het terras tussen pilaren, daarvoor het pad dat naar het strand en de zee leidt.

Vele uren heb ik hier doorgebracht. Alle seizoenen heb ik meegemaakt vanaf het terras of vanachter het raam kijkend naar het opwaaiende zand, of de sneeuw die het bedekte. Zittend op het terras met de mensen met roodverbrande gezichten achter glazen bier na een dagje strand en zee.

Soms was ik hier maar één dag, bijvoorbeeld voor een lopend buffet op eerste kerstdag, of een dagje uitwaaien, of een band die optrad. Maar vaker langer, weken kampeerde ik op het terrein aan de rand van het dorp of tijdens een stop van een fietsvakantie. In dit dorp liggen de ernstige gesprekken, de verhitte discussies, de emotionele uitbarstingen, het was er allemaal.

Na een aantal jaren ben ik weer terug in het dorp en word ik verwelkomd door een flauw zonnetje die zich af en toe laat zien. Het is een doordeweekse dag en rustig op het strand. Je kunt zien dat het al mooi weer is geweest, er staan catamarans op het strand, een trampoline en er hangt een volleybalnet. Ver in zee ligt een windmolenpark, drie rijen van tien. Achter de duinen de hoogovens. De pijpen reiken tot ver boven het duin, de zwarte rook die er uitkomt steekt donker af tegen de blauwe hemel. Vlak bij de Noord Pier ga ik aan de rand van het duin zitten. Langs de vloedlijn loopt een man, vanaf deze plek lijkt hij weg te zinken in het zand, alleen het bovenste deel van zijn lichaam is te zien. Voorovergebogen met zijn handen  op de rug is hij in gevecht met de wind. Witte schuimkoppen liggen op de golven, wolken met witte randjes lijken vastgeplakt aan de blauwe hemel. Meeuwen laten zich meevoeren met de wind en maken een krijsend geluid. Het beeld valt stil en kruipt in me.

Teruglopend over de boulevard komt een ouder echtpaar me tegemoet lopen, zijn hand rust lichtjes rond haar middel. Ze keuvelen wat en zij kijkt even naar hem op en lacht een tedere lach. Ze stoppen bij een geparkeerde auto, hij maakt het portiek voor haar open en houdt beschermend zijn hand boven haar hoofd.

Plotseling word ik overspoeld door een gevoel van liefde, tranen vullen mijn ogen. Ik zie het niet vaak maar als ik het zie ontroert het me altijd. De pure, oprechte liefde die van deze mensen af te lezen is. Elke keer als ik hier getuige van mag zijn vult het mijn hart en bejubel ik de liefde.