Eten

Drie vrouwen van begin dertig zitten op het terras bij de Amsterdamse manege. Hun stemmen klinken over het water. Ik zit twee tafeltjes verder en kan woordelijk verstaan wat ze zeggen.

`Ik had gisteren zo’n buikpijn en toen ik bij de Mac Donald een dubbele cheeseburger en bij de Febo een broodje kroket had gegeten was mijn buikpijn over, snappen jullie dat nou?`
`Ik eet bijna elke dag een zak chips en ik kom geen grammetje aan,` reageert één van de vrouwen.
`Maar dat mijn buikpijn…`
`Jeetje,` onderbreekt de derde vrouw haar, wat ongezond. Ik heb een programma op tv gezien wat aantoonde dat overal suiker in zit, zelfs in chips.`
`Snappen jullie dan…`
Opnieuw wordt de vrouw onderbroken.
`Het aankomen of afvallen hangt samen met hoe je denkt over eten daarom kom ik niet aan van chips.`
`Jeetje, hoe werkt dat dan?`
`Nou, niet oordelen.`
`Over eten?`
`Als je bij elke hap denkt, dit mag ik niet eten, wat de meeste vrouwen doen, dan word je er dik van.`
`Doe normaal,` gilt de vrouw van de cheeseburgers.
`Susan, we horen je echt wel,` zeggen de andere vrouwen in koor.
`Alles waar je energie naar toestuurt groeit, daar heb je toch weleens van gehoord,` zegt de vrouw van de chips tegen de vrouw van de cheeseburger die Susan heet.
`Energie?`
`Ja, alles is energie, ook de gedachten over die zak chips.`

Ik laat mijn gedachten over eten gaan en denk aan de verleiding die overal aanwezig is. Gisteren toen ik van de noordzijde van het centraal station naar de voorzijde liep verlangde ik plotseling naar mijn vertrouwde station, die van voor de verbouwing. Het was in die tijd dat ik in alle vroegte de Volkskrant en Trouw verkocht en ik een eind moest lopen om koffie te kopen.
Nu draait het in de doorgang van noord naar de hoofdingang alleen maar om eten. Je komt voorbij, Döner Kebab, Burger King en Julia’s, waar ze pasta verkopen. Een broodzaak. Ola Happines waar je de mogelijkheid hebt je eigen swirl samen te stellen, softijs met verschillende soorten fruit en toppings en Leonidas, met de heerlijkste bonbons achter glas. De verleiding is groot.

Opnieuw trekken de vrouwen mijn aandacht.
`Als ik tegen mezelf zeg, ik mag daar niet aan denken, dan denk ik er juist aan,` zegt de vrouw van de chips.
`Daar heb je gelijk in, ken je die van die roze olifant?`
`Natuurlijk.`
`Wat dan?` vraagt Susan.
`Als ik tegen jou zeg dat je niet mag denken aan een roze olifant wat gebeurt er dan?`
`Weet ik veel.`
`Dan denk je juist aan die olifant, dombo,` zeggen de vrouwen opnieuw in koor.
`Ach ja, het zal wel,` ze slaakt een diepe zucht.
`Maar ik weet nog steeds niet waarom mijn buikpijn overging na het eten van al die snacks.`

De andere vrouwen staan zonder iets te zeggen op en lopen het terras af, Susan pakt gehaast haar tas en volgt ze. Ik knik naar haar. Ze lacht en knikt met haar hoofd richting de vrouwen, die al uit het zicht zijn verdwenen.
`Geen vriendinnen hoor, collega’s,` zegt ze, alsof ze me een verklaring schuldig is.
Gehaast loopt ze de vrouwen achterna en verdwijnt om de hoek.