Wennen hé?

Op een dag is ze mijn leven binnen komen fietsen, sindsdien duikt ze regelmatig op als ik in het Vondelpark loop, ze begroet me alsof we de dikste vriendinnen zijn. Zodra ze me ziet rijdt ze op me af en gaat voor me staan, haar fiets tussen de benen, armen leunend op het stuur. Ze neemt altijd ruim de tijd voor onze ontmoeting, wat mij niet altijd goed uitkomt. Als ze in de verte aan komt fietsen, is mijn eerste reflex om weg te duiken, een zijpad in, of desnoods me achter een boom te verstoppen.

Ik ontkom nooit aan haar blik en ze begint vanuit de verte al met een breed gebaar naar me te zwaaien. Ze heeft een vollemaansgezicht met een altijd zonnige uitstraling. Als ze voor me staat kijkt ze me met een verwachtingsvolle blik aan: `Jij hebt mij vast iets leuks te vertellen.`
`Waar kennen wij elkaar eigenlijk van?` vroeg ik haar op een dag.
`Gekkie, dat weet je toch wel!`
`Nee, ik heb me suf lopen denken.`
`Hier, we kennen elkaar van hier, het park.`
`O.`
`Verder niet.`
`Dat hoeft toch niet, schat.`
Gisteren fietste ze mij voorbij. Ik herkende haar aan het dunne staartje wat onder haar roze muts vandaan kwam. Opgelucht liep ik door, kon ik ongestoord verder luisteren naar radio één.

`Goh, ik herkende je bijna niet, ben je naar de kapper geweest?`
Ze bleef naast me fietsen en keek me aan met haar altijd vrolijke gezicht en die eeuwige lach rond haar mond. Het irriteerde me en  bleef doorlopen met mijn oortjes in.
`Apart, hoor.`
Ik deed één oortje uit.
`Dat zeggen mensen wel vaker als ze iets lelijk vinden,` zeg ik geïrriteerd.
`Wat vind je er zelf van?`
`Het mag wel wat langer.`
`Ja, hé, wenneeeeeen, zo anderssss.
Ik versnelde mijn pas.
`Waar is je hond.`
`Hij is dood.`
`Echt, dood?`
`Half dood kan niet.`
`Oh.`
`Wennen, zeker?`
`Ja, ik laat mezelf nu uit.`
Ze giechelt.
`Apart.`
`Ja, als je het niet erg…`
`Nou ik ga maar weer,` onderbreekt ze me.
Ze fietst het pad af.

Een week later op hetzelfde punt fietst ze me voorbij.
Ze kijkt even achterom en roept naar me.
`Vandaag heb ik geen tijd, dag.`