Wereldvoetbal

Het is woensdagmiddag, ik loop over De Wittenkade in de Staatsliedenbuurt. De straat kleurt oranje, vlaggetjes hangen uit huizen, franjeslingers bedekken de gevels, ballonnen versieren de geveltuintjes. Vanavond speelt Nederland tegen de wereldkampioen Spanje.

Een man en een vrouw lopen langs terwijl terwijl ik het slot van mijn fiets haal, de man heeft een ladder onder zijn arm, de vrouw draagt een slinger vlaggetjes, een losgelaten sliert oranje danst achter haar aan. Tussen een paar  lantaarnpalen hangen al oranje vlaggetjes met een leeuw erop afgedrukt.

Terwijl ik mijn fiets losmaak kruizen onze blikken elkaar.
‘Mooi gedaan,’ zeg ik.
De vrouw lacht, de man knikt.
Hij zet de ladder tegen de lantaarnpaal en loopt met de vlaggetjes in zijn hand naar boven. Zij houdt de ladder met beide handen vast, de knokkels van haar handen kleuren wit. Als hij op zijn tenen gaat staan wiebelt de ladder.
‘Voorzichtig, Piet,’ roept ze naar boven.
‘Ja, ja,’ mompelt hij.
Als hij weer veilig beneden staat kijken ze tevreden omhoog.
‘Aan ons zal het niet liggen,’ zegt de man.

Het is acht uur, ik sta voor het raam en kijk over de kade. Het is druk met oranje geklede mensen op weg naar hun bestemming om daar de wedstrijd te kijken. Het Museumplein is tot Oranjeplein omgedoopt, er zijn daar verschillende schermen opgehangen. Over een half uur zullen de straten uitgestorven zijn.

In de zesentwintigste minuut wordt het 1-0 voor Spanje door een strafschop. Maar Nederland schort al snel daarop een doelpunt en daarna volgen er nog vijf.
Na de wedstrijd barst het feest los, auto’s komen toeterend voorbij rijden. Een vrouw staat voor mijn huis te blazen op een toeter, het geluid galmt over het water. Nederland viert feest alsof we al wereldkampioen zijn geworden

De vlaggetjes in de De Wittenkade hebben er niet voor niets gehangen, de winst is binnen, nu maar hopen dat ze nog lang blijven hangen.