Hannah schrijft

Opnieuw breng ik een middag door in het ziekenhuis, ik ben de laatste tijd regelmatig op bezoek bij Antoni, niet alleen voor mezelf maar ook ter ondersteuning van een ander, een ongelukkig toeval. Antoni en ik kennen elkaar al lang dus noem ik hem bij zijn voornaam, maar bij zijn volle naam heet hij Antoni[...]

Een dagje Rotterdam. Niet om op mijn gemakje door de stad te slenteren, op een terras neer te zinken, musea te bezoeken of op een bankje te gaan zitten om beelden en geluiden in me op te nemen. Het wordt niet zo’n dag die ik kan laten ontstaan, zo’n dag die mij het liefst is.[...]

Ik heb een nieuwe bril nodig en loop ‘Specsavers’ binnen in het Oostpoort Winkelcentrum. Daar heb ik mijn bril vijf jaar geleden gekocht en ik hoop dat ze zo’n zelfde monteur hebben. Ik word vriendelijk begroet door een medewerkster die zegt: ‘Ik kom zo bij u, ik ben nog even bezig.’ Dat ‘nog even bezig’[...]

Het is nergens meer stil. In de metro, trein, fietsend door de stad is er altijd wel het geluid van auto’s, drillende boren, scooters, bladblazers of een grasmaaimachine. Het hoort bij het wonen in de stad en ik ben eraan gewend. Na de jaren dat ik aan een autoweg woon hoor ik het geluid van[...]

Wij komen tegelijkertijd aan bij de supermarkt van ‘Dirk’ in Amsterdam-Noord. De dame en ik. Ze is geheel gekleed in het wit met teveel blingbling en opmaak. Het is een vrouw die tussen het publiek van de Toppers past en stiekem plaats ik haar ook in de hoek van een PVV-stemmer. Mijn oordeel baseer ik[...]

Twintig juni tweeduizendvierentwintig bestaat mijn blog tien jaar. Voor de eerste keer een verhaal posten was doodeng maar wist ook dat ik de reacties nodig had om in mijn schrijven te gaan geloven en verder te kunnen. Tien jaar later is het oordeel van een ander minder belangrijk omdat ik meer in mijn schrijverschap geloof,[...]